Bir Latin tamale ile karıştırılmaması gereken bir tamale turtası, Amerika Birleşik Devletleri’nde popüler bir retro güveçtir, 1950’lerde ev ekonomisi derslerinde öğretilen türden bir tarif, ama çok iyi bir şekilde. Mısır ekmeği ile kaplı bir kat kıyma biber, kolay, kullanışlı ve oldukça uyarlanabilir bir klasiktir ve örneğin bir tavuklu turta kadar dikkat çekmez, ancak aynı rahat çekiciliğe sahiptir.
Güveçler büyüyen bir şey olmadığı için, tamale turtasını üniversiteye kadar tanımadım. İşte kafeteryadaydı, üstü altın rengi, altı arsızdı ve benim deneyimsiz bakış açımdan dikkatli olunması gereken bir şey gibi görünüyordu.
Ama sonra hoşuma gitti. Sıcak mısır ekmeği çıtır çıtırdı, kenarları çıtır çıtırdı ve çok yumuşaktı. Ve kıyma, o kadar nazik bir tekme için bir miktar acı biber tozu ile baharatlandı, daha çok bir dürtme gibiydi. Daha önce yediğim hiçbir bibere benzemiyordu. Fasulye yoktu ve sığır eti, yenibaharla doldurulmuş dilimlenmiş zeytin ve koçanın üzerinde sarı mısırla doluydu. Yine de bir şekilde son derece lezzetli ve tamamen yatıştırıcı bir şeye dönüştü.
Kampüsten ayrıldığımda, on veya yirmi yıl boyunca tamale turtasını tamamen unuttum. Sonra bir gün The Joy of Cooking’deki tarife rastladım. Malzemeleri toplayabildiğim ilk fırsatta yaptım. Çoğunlukla hatırladığımla aynıydılar, ancak fasulye ilavesiyle ve zeytinsiz (ki dürüstçe kaçırmadım).
Tavayı fırından çıkardığımda parlak, köpüklü bir mükemmellikti, akşam rotasyonumuza hemen dahil olan içinizi ısıtacak bir yemekti.
Tabii ki, tarifi yıllar içinde değiştirdim, mısır ekmeğini ekşi krema, eritilmiş tereyağı, rendelenmiş çedar ve bir tutam bal ile doldurdum. Ayrıca bu acı biberi, acı tozunu ikiye katlayarak ve kişnişin yanı sıra jalapeños ve poblanos ekleyerek, o hafif ısı patlamasını pantolonda tam bir tekme haline getirerek baharatlandırdım.
Tweaking, eti tamamen karıştırdığım bu versiyonda devam ediyor. Sonra Meksika salsalarında yaygın bir teknik olan acı biber ve soğanı kömürde pişirerek işleri daha da ileri götürdüm. Ekstra bir adım gerektirir, ancak bir piliç ile nispeten hızlıdır.
Bu sıkıştırılmış sürüm EC’yi asla geçemezdi, ancak bir sonraki karnavalınızda A artı alacağı kesin.
Güveçler büyüyen bir şey olmadığı için, tamale turtasını üniversiteye kadar tanımadım. İşte kafeteryadaydı, üstü altın rengi, altı arsızdı ve benim deneyimsiz bakış açımdan dikkatli olunması gereken bir şey gibi görünüyordu.
Ama sonra hoşuma gitti. Sıcak mısır ekmeği çıtır çıtırdı, kenarları çıtır çıtırdı ve çok yumuşaktı. Ve kıyma, o kadar nazik bir tekme için bir miktar acı biber tozu ile baharatlandı, daha çok bir dürtme gibiydi. Daha önce yediğim hiçbir bibere benzemiyordu. Fasulye yoktu ve sığır eti, yenibaharla doldurulmuş dilimlenmiş zeytin ve koçanın üzerinde sarı mısırla doluydu. Yine de bir şekilde son derece lezzetli ve tamamen yatıştırıcı bir şeye dönüştü.
Kampüsten ayrıldığımda, on veya yirmi yıl boyunca tamale turtasını tamamen unuttum. Sonra bir gün The Joy of Cooking’deki tarife rastladım. Malzemeleri toplayabildiğim ilk fırsatta yaptım. Çoğunlukla hatırladığımla aynıydılar, ancak fasulye ilavesiyle ve zeytinsiz (ki dürüstçe kaçırmadım).
Tavayı fırından çıkardığımda parlak, köpüklü bir mükemmellikti, akşam rotasyonumuza hemen dahil olan içinizi ısıtacak bir yemekti.
Tabii ki, tarifi yıllar içinde değiştirdim, mısır ekmeğini ekşi krema, eritilmiş tereyağı, rendelenmiş çedar ve bir tutam bal ile doldurdum. Ayrıca bu acı biberi, acı tozunu ikiye katlayarak ve kişnişin yanı sıra jalapeños ve poblanos ekleyerek, o hafif ısı patlamasını pantolonda tam bir tekme haline getirerek baharatlandırdım.
Tweaking, eti tamamen karıştırdığım bu versiyonda devam ediyor. Sonra Meksika salsalarında yaygın bir teknik olan acı biber ve soğanı kömürde pişirerek işleri daha da ileri götürdüm. Ekstra bir adım gerektirir, ancak bir piliç ile nispeten hızlıdır.
Bu sıkıştırılmış sürüm EC’yi asla geçemezdi, ancak bir sonraki karnavalınızda A artı alacağı kesin.