Evimden (Los Angeles) piyasa raporu: Kış narenciyesi geldi, şükürler olsun. Tezgahlar, birçoğunun sapları ve yaprakları olan mandalinalarla dolu. Satsumalar geri döndü, soyulması kolay, tatlı ve mayhoş, tıpkı kuzenleri gibi, iki lokmalık minyatür kishus, inanılmaz küçük meyveler.
Ve portakallar. Sulu göbekler tüm hızıyla devam ediyor ve etleri ve kabukları gün batımı renginde, kırmızı suları neredeyse tropikal olan kan portakalları nihayet burada.
Çok daha fazlası var: İç kısmı mercan renginde olan Cara Cara portakalları; hem yakut kırmızısı hem de oro blanco olan küçük greyfurtlar; kamkatlar, hatta mandalina kuatları; kocaman ve sevimli greyfurtlar. Bunlardan herhangi birini seçmenin harika bir salata olacağını düşündüm.
Bir portakal salatası basit bir ilişki olabilir ve en iyi ihtimalle, nihai ferahlatıcı yemek olabilir. Birkaç siyah zeytin ve biraz sızma zeytinyağı ekleyin ve doğu Akdeniz’de, güney İtalya’da ve belki de özellikle Fas’ta popüler olan kazanan bir kombinasyona sahipsiniz.
Faiz faktörünü çeşitli şekillerde artırabilirsiniz. İnce dilimlenmiş rezene ve kırmızı soğan, biraz roka, nane veya fesleğen yaprağı, bir tutam kırmızı biber, bir tutam yabani kekik ve biraz pul pul tuz ekleyin. İstediğiniz kadar süslü veya basit yapın. Salata sadece bir tür narenciye veya çok olabilir.
İşte birkaç yıl öncesine, fırında pişirilmiş lezzetli bir arborio pirinç yemeği tarifi bulduğumda nasıl düşündüm. Ona al forno risotto adını verdim ve uzun zamandır arkadaşım olan İtalyan yemek uzmanı Faith Willinger tarafından sert bir şekilde azarlandım. Kısa ve öz mesajı, “Ona risotto deme,” oldu. Anladım Sadece risotto risottodur, sevgiyle karıştırılır ve hazır olur olmaz doğrudan tencereden servis edilmesi amaçlanır.
Yine de birçok İtalyan tarafından riso al forno olarak bilinen daha lezzetli bir pirinç yemeği var. Fırında sosis, domates, peynir ve pilav, hafta içi bir güveç, pek zarif ama çok lezzetli.
İki konsepti süslü bir deniz mahsullü güveçte birleştirme fikrim vardı ve çok güzel sonuçlar aldım ama buna risotto dememek gerektiğini biliyordum. Ancak ben pirinci klasik risotto yöntemiyle pişirdim ki bu çok da önemli değil. Bu sadece ocağın yanında durup ara sıra bir kadeh şarabı yudumlarken karıştırmak anlamına gelir. İşin püf noktası, pirinci hafifçe pişirmektir, böylece pişerken lapa olmaz.
Yarım kilo taze yengeç etini safran kokulu pirince katladım -elbette lükstü- ve hepsini bir güveç kabına yerleştirdim. Sonra kabuklarına yağlı karides koydum ve ekmek kırıntılarına boğdum. Güzel bir şey ve gerçek bir kutlama olduğunu söyleyebilirim. Tadımda, biraz paella benzeri görünüyordu, ama bir şekilde biraz Creole. Bir hollandaise sosuyla (Kreole yönü için) servis etmek yerine, taze krema, Dijon hardalı, limon kabuğu rendesi ve frenk soğanı ile küçük bir sos yaptım.
Tatlı için, bir barı kaçırmadan bir akşam yemeği partisine pasta yapan ve pasta getiren arkadaşım Salvatore Messina’dan ilham aldım. Yıllar boyunca herkesin zevkine sayısız kez oldu ve o her zaman aynı şeyi yaptı, biraz limonlu, lezzetli, yumuşak bademli kek. Basitçe beyazlatılmış badem, yumurta ve şekerle yapılır ve hatta glütensizdir.
Sonunda tarifi ondan aldım. Diğer İtalyan bademli keklerine belli bir benzerlik gösterdiğinden, doğal olarak onun ailesine ait olduğunu, Sicilyalı büyükannesinden geçtiğini varsaydım. Ancak bir İtalyan hikayesi olmadığı ortaya çıktı. Sal bunu İspanya, Galiçya’dan gelen geleneksel bademli kek olan Torta de Santiago’nun tarifinden uyarladı.
Adını Santiago’dan (St. James, St. Jacques, San Giacomo) alan kekin tarihi Orta Çağ’a kadar uzanıyor ve orijinal tarifi eşit miktarda badem, yumurta ve şekerden oluşuyor. Sal’ın modern İtalyan uyarlamasında daha az şeker, daha çok portakal kabuğu var ve tarçın yok. cennet gibi.
Eskiden Sal’s Bademli Kek olarak bilinmesine rağmen, şimdi ona Torta Salvatore diyorum, bu biraz yozlaşmış menüye mükemmel bir son dokunuş.
tarifler: Rezene ve zeytinli narenciye salatası | Yengeç ve karidesli Riso al forno | bademli pandispanya
Ve portakallar. Sulu göbekler tüm hızıyla devam ediyor ve etleri ve kabukları gün batımı renginde, kırmızı suları neredeyse tropikal olan kan portakalları nihayet burada.
Çok daha fazlası var: İç kısmı mercan renginde olan Cara Cara portakalları; hem yakut kırmızısı hem de oro blanco olan küçük greyfurtlar; kamkatlar, hatta mandalina kuatları; kocaman ve sevimli greyfurtlar. Bunlardan herhangi birini seçmenin harika bir salata olacağını düşündüm.
Bir portakal salatası basit bir ilişki olabilir ve en iyi ihtimalle, nihai ferahlatıcı yemek olabilir. Birkaç siyah zeytin ve biraz sızma zeytinyağı ekleyin ve doğu Akdeniz’de, güney İtalya’da ve belki de özellikle Fas’ta popüler olan kazanan bir kombinasyona sahipsiniz.
Faiz faktörünü çeşitli şekillerde artırabilirsiniz. İnce dilimlenmiş rezene ve kırmızı soğan, biraz roka, nane veya fesleğen yaprağı, bir tutam kırmızı biber, bir tutam yabani kekik ve biraz pul pul tuz ekleyin. İstediğiniz kadar süslü veya basit yapın. Salata sadece bir tür narenciye veya çok olabilir.
İşte birkaç yıl öncesine, fırında pişirilmiş lezzetli bir arborio pirinç yemeği tarifi bulduğumda nasıl düşündüm. Ona al forno risotto adını verdim ve uzun zamandır arkadaşım olan İtalyan yemek uzmanı Faith Willinger tarafından sert bir şekilde azarlandım. Kısa ve öz mesajı, “Ona risotto deme,” oldu. Anladım Sadece risotto risottodur, sevgiyle karıştırılır ve hazır olur olmaz doğrudan tencereden servis edilmesi amaçlanır.
Yine de birçok İtalyan tarafından riso al forno olarak bilinen daha lezzetli bir pirinç yemeği var. Fırında sosis, domates, peynir ve pilav, hafta içi bir güveç, pek zarif ama çok lezzetli.
İki konsepti süslü bir deniz mahsullü güveçte birleştirme fikrim vardı ve çok güzel sonuçlar aldım ama buna risotto dememek gerektiğini biliyordum. Ancak ben pirinci klasik risotto yöntemiyle pişirdim ki bu çok da önemli değil. Bu sadece ocağın yanında durup ara sıra bir kadeh şarabı yudumlarken karıştırmak anlamına gelir. İşin püf noktası, pirinci hafifçe pişirmektir, böylece pişerken lapa olmaz.
Yarım kilo taze yengeç etini safran kokulu pirince katladım -elbette lükstü- ve hepsini bir güveç kabına yerleştirdim. Sonra kabuklarına yağlı karides koydum ve ekmek kırıntılarına boğdum. Güzel bir şey ve gerçek bir kutlama olduğunu söyleyebilirim. Tadımda, biraz paella benzeri görünüyordu, ama bir şekilde biraz Creole. Bir hollandaise sosuyla (Kreole yönü için) servis etmek yerine, taze krema, Dijon hardalı, limon kabuğu rendesi ve frenk soğanı ile küçük bir sos yaptım.
Tatlı için, bir barı kaçırmadan bir akşam yemeği partisine pasta yapan ve pasta getiren arkadaşım Salvatore Messina’dan ilham aldım. Yıllar boyunca herkesin zevkine sayısız kez oldu ve o her zaman aynı şeyi yaptı, biraz limonlu, lezzetli, yumuşak bademli kek. Basitçe beyazlatılmış badem, yumurta ve şekerle yapılır ve hatta glütensizdir.
Sonunda tarifi ondan aldım. Diğer İtalyan bademli keklerine belli bir benzerlik gösterdiğinden, doğal olarak onun ailesine ait olduğunu, Sicilyalı büyükannesinden geçtiğini varsaydım. Ancak bir İtalyan hikayesi olmadığı ortaya çıktı. Sal bunu İspanya, Galiçya’dan gelen geleneksel bademli kek olan Torta de Santiago’nun tarifinden uyarladı.
Adını Santiago’dan (St. James, St. Jacques, San Giacomo) alan kekin tarihi Orta Çağ’a kadar uzanıyor ve orijinal tarifi eşit miktarda badem, yumurta ve şekerden oluşuyor. Sal’ın modern İtalyan uyarlamasında daha az şeker, daha çok portakal kabuğu var ve tarçın yok. cennet gibi.
Eskiden Sal’s Bademli Kek olarak bilinmesine rağmen, şimdi ona Torta Salvatore diyorum, bu biraz yozlaşmış menüye mükemmel bir son dokunuş.
tarifler: Rezene ve zeytinli narenciye salatası | Yengeç ve karidesli Riso al forno | bademli pandispanya