Şehirde yaşıyorsanız, kuzey sahiline varmak bir saat sürdü. Önce H-1 boyunca sürdüler, sonra H-2 – bizim sözde Interstates, ancak bir sonraki eyalet yaklaşık 2.500 mil uzaktaydı. (Askeri üsler arasında malzeme taşımak için inşa edildiler.) Ardından Wahiawa’yı ve 19. yüzyılın sonlarında ekilen eski ananas tarlalarının kırmızı toprağını geçin. Meyve Hawaii’yi sembolize ediyordu, ancak aslen Güney Amerika’dan gelen ve bir sömürge bölgesinden diğerine geçen bir yabancıydı.
Yemek tarifi: Hawaii usulü sarımsaklı karides
Ziyaretçileriniz olsaydı, diğer tarafa, okyanus boyunca uzanan uzun bir yola, Waimanalo, Kaneohe ve Punaluu’ya giderdiniz. Sadece doğu rüzgar tarafı olmasına rağmen adanın etrafında yelken açtık. Onolicious Hawaii blogunun yazarı arkadaşım Kathy YL Chan, “Bu bir olaydı” diyor. “Bütün aile giderdi – büyükanne, büyükbaba, kuzenler.” Plan, yalnızca North Shore’da yiyebileceğiniz şeyleri yemekti: Sunset Beach’teki Ted’s Bakery’den çikolatalı haupia kremalı pasta ve o zamanlar Haleiwa’daki Matsumoto’s’tan traş dondurması sadece tavukların devriye gezdiği tozlu bir kır dükkânı. (Bugün, orduları yönetmek için bir taşıma bandı ile büyük ve parlak.)
Ancak Sunset’e varmadan önce karides yemek için Kahuku’da mola verdiler. Bir kamyondan indiler, bir düzine tabakta iki kaşık pirinç, çıtır çıtır ve kırmızı biber, tereyağı ve biraz sarımsakla karartıldılar. (Kathy evde tarifi yeniden yaptığında, iki kase kullandı ve pirincin üzerinde kalan sos ikinci bir öğün için yeterliydi.) Dev lavaboda yıkandıktan sonra bile, tereyağlı parlaklık bütün gün parmaklarınızda kaldı.
North Shore Shrimp Trucks’ın ilki otuz yıl önce yola çıktı. Ama benim gözümde onlar hep oradaydı. Anakaradaki okulu bitirip kim olacağımı belirlemek için Honolulu’ya geldiğim o bulanık ara zamana aitler. Kiralar o kadar yüksekti ki, mahremiyet için perde çekilmiş bir oturma odasının köşesinde yattım. Beş gün şehir merkezindeki bir reklam ajansında ve beş gece Restaurant Row’daki Sunset Grill’de olmak üzere iki işte çalıştım. (Artık bir CVS.)
Bir gece bir mumun üzerine çok eğilerek saçlarımı yaktım, bu muhtemelen bir zamanlar sevdiğim birine benzeyen bir çocuk tarafından dikkatimin dağılmasından kaynaklanmış olabilir. Ona tek kelime etmedim, zahmet bile etmedim ama restoran boşalırken geri geldi ve kilitli kapıyı çaldı ve beni sordu.
Haleiwa yolunda ciddi, uyanık halimin kaydığını hissettim; Kendimi, başarmayı bırakmakta özgür olan başka biri olarak hayal ettim. hayatımı boşa harcamak Gençtim ve Hawaii’yi egzotik bir oyun alanı olarak gören turistlere gözlerimi devirdim – yine de ben de bir turisttim. My North Shore, yabancılara ve değişime uzun süredir direnen, Amerika Birleşik Devletleri’nin yasadışı işgalini protesto etmek için Hawaii bayraklarının baş aşağı asıldığı gerçek North Shore değildi.
Karides kamyonlarından birinde durduk ve her biri yarım pound satın aldık, hala zırhlı ve yağ damlayan etkileyici yaratıklar. Sonra Haleiwa’yı geçerek, uçaklardan atlaması için kitaplardan para aldığı havaalanına devam ettik. Ölümle oynayan bir çocuk için şaşırtıcı derecede nazikti. Ondan sonra otobana geri döndük ve bu araba sürüsünde 70 gittik. Hiç bu kadar sakin ve öleceğimden bu kadar emin hissetmemiştim.
Zamanımız vardı. Amsterdam’a evine uçtuğunda geri döneceğini söyledi ama o gittikten bir hafta sonra Sunset Grill’e gittim ve göçmenlik ve vatandaşlığa kabul dairesinden bir not buldum. Amerika Birleşik Devletleri’nde çok uzun süre kaldığı için anakaradaki bir havaalanında işaretlenmişti. Şimdi adını hatırlayamıyorum, yüzünü bile hatırlayamıyorum, sadece yeterince iyi olduğu için onu özlememiştim. İyi yapacağını biliyordum. Ne de olsa birbirimizin hayatında sadece turistlerdik, daha sonra anlatılacak hikayeler: Köşelere yaslanan ve asla ulaşamayacağımız bir yere doğru at süren Uçan Hollandalı ve Adalı Kız.
Yemek tarifi: Hawaii usulü sarımsaklı karides
Ziyaretçileriniz olsaydı, diğer tarafa, okyanus boyunca uzanan uzun bir yola, Waimanalo, Kaneohe ve Punaluu’ya giderdiniz. Sadece doğu rüzgar tarafı olmasına rağmen adanın etrafında yelken açtık. Onolicious Hawaii blogunun yazarı arkadaşım Kathy YL Chan, “Bu bir olaydı” diyor. “Bütün aile giderdi – büyükanne, büyükbaba, kuzenler.” Plan, yalnızca North Shore’da yiyebileceğiniz şeyleri yemekti: Sunset Beach’teki Ted’s Bakery’den çikolatalı haupia kremalı pasta ve o zamanlar Haleiwa’daki Matsumoto’s’tan traş dondurması sadece tavukların devriye gezdiği tozlu bir kır dükkânı. (Bugün, orduları yönetmek için bir taşıma bandı ile büyük ve parlak.)
Ancak Sunset’e varmadan önce karides yemek için Kahuku’da mola verdiler. Bir kamyondan indiler, bir düzine tabakta iki kaşık pirinç, çıtır çıtır ve kırmızı biber, tereyağı ve biraz sarımsakla karartıldılar. (Kathy evde tarifi yeniden yaptığında, iki kase kullandı ve pirincin üzerinde kalan sos ikinci bir öğün için yeterliydi.) Dev lavaboda yıkandıktan sonra bile, tereyağlı parlaklık bütün gün parmaklarınızda kaldı.
North Shore Shrimp Trucks’ın ilki otuz yıl önce yola çıktı. Ama benim gözümde onlar hep oradaydı. Anakaradaki okulu bitirip kim olacağımı belirlemek için Honolulu’ya geldiğim o bulanık ara zamana aitler. Kiralar o kadar yüksekti ki, mahremiyet için perde çekilmiş bir oturma odasının köşesinde yattım. Beş gün şehir merkezindeki bir reklam ajansında ve beş gece Restaurant Row’daki Sunset Grill’de olmak üzere iki işte çalıştım. (Artık bir CVS.)
Bir gece bir mumun üzerine çok eğilerek saçlarımı yaktım, bu muhtemelen bir zamanlar sevdiğim birine benzeyen bir çocuk tarafından dikkatimin dağılmasından kaynaklanmış olabilir. Ona tek kelime etmedim, zahmet bile etmedim ama restoran boşalırken geri geldi ve kilitli kapıyı çaldı ve beni sordu.
Anlaşılan o Hollandalıydı ve paraşütçüydü ve bir izin günümde beni motosikletiyle kuzey sahiline götürdü: kasksız, çıplak bacaklı ve aptal. Yanımızdaki manzaralı rotayı, masmavi ve göz kamaştırıcı denizi görmesini istiyordum ama ne kadar sürdüğünü unutmuştum. Daha sonra bana günlüğünde şöyle yazdığı bir sayfa gösterdi: “Sürekli ‘Köşede,’ diyordu.”
Haleiwa yolunda ciddi, uyanık halimin kaydığını hissettim; Kendimi, başarmayı bırakmakta özgür olan başka biri olarak hayal ettim. hayatımı boşa harcamak Gençtim ve Hawaii’yi egzotik bir oyun alanı olarak gören turistlere gözlerimi devirdim – yine de ben de bir turisttim. My North Shore, yabancılara ve değişime uzun süredir direnen, Amerika Birleşik Devletleri’nin yasadışı işgalini protesto etmek için Hawaii bayraklarının baş aşağı asıldığı gerçek North Shore değildi.
Karides kamyonlarından birinde durduk ve her biri yarım pound satın aldık, hala zırhlı ve yağ damlayan etkileyici yaratıklar. Sonra Haleiwa’yı geçerek, uçaklardan atlaması için kitaplardan para aldığı havaalanına devam ettik. Ölümle oynayan bir çocuk için şaşırtıcı derecede nazikti. Ondan sonra otobana geri döndük ve bu araba sürüsünde 70 gittik. Hiç bu kadar sakin ve öleceğimden bu kadar emin hissetmemiştim.
Zamanımız vardı. Amsterdam’a evine uçtuğunda geri döneceğini söyledi ama o gittikten bir hafta sonra Sunset Grill’e gittim ve göçmenlik ve vatandaşlığa kabul dairesinden bir not buldum. Amerika Birleşik Devletleri’nde çok uzun süre kaldığı için anakaradaki bir havaalanında işaretlenmişti. Şimdi adını hatırlayamıyorum, yüzünü bile hatırlayamıyorum, sadece yeterince iyi olduğu için onu özlememiştim. İyi yapacağını biliyordum. Ne de olsa birbirimizin hayatında sadece turistlerdik, daha sonra anlatılacak hikayeler: Köşelere yaslanan ve asla ulaşamayacağımız bir yere doğru at süren Uçan Hollandalı ve Adalı Kız.