Bir arkadaşımın “solmuş marulu” övdüğünü ilk duyduğumda anılar hızla canlandı. Pek iyi değillerdi.
Önceki geceden kalan yarısı dolu kasenin gevşek, yağa bulanmış sebzelerini buzdolabında durduğunu hayal edebiliyordum. Ben büyürken, annem yiyecekleri israf etme fikrinden o kadar nefret ediyordu ki, ertesi gün kahvaltıda yenmemiş salatayı saklıyordu ve çoğu zaman üstüne kızarmış yumurta koyuyordu.
Kız kardeşim ve ben annemin kahvaltı salatasını en hafif tabirle iştah açıcı bulmadık. Birinin bu konuda övgüler yağdırdığını duyduğumda şaşırdım.
Ancak arkadaşım tamamen farklı türde bir solmuş marulun tanıtımını yapıyordu. Güney'de popüler olan bu yemeğin artıklarla hiçbir ilgisi yoktu, kendi yağlarında cızırdayan domuz pastırması parçalarıyla ilgisi vardı. Bu sıcak damlalar, sağlam bir marul veya ıspanak yığınının üzerine döküldüğünde, onu yumuşatır ve dumanlı bir zenginlik katar. Annemin tutumlu kahvaltısından çok daha iyi geliyordu kulağa.
Güney versiyonunu keşfederek ve yeşillikleri dilimlenmiş Brüksel lahanasıyla değiştirerek başladım. Bunu birçok kez yaptım ve dokuların çeşitliliğini ve bazı ince parçaların eriyip, kalın parçaların sağlam ve gevrek kalmasını beğendim. Turpgillerden sebzelerin klasik en iyi arkadaşı olan pastırma, filizlerin tatlılığını ortaya çıkarmaya ve acılarını hafifletmeye yardımcı oldu.
Ancak bu sefer garnitür değil, yemeğe ihtiyacım vardı. Annemin kızarmış yumurtasını, akıcı sarısının sosa karıştırdığı mayhoş ve taneli hardalla nasıl baştan çıkarıcı bir şekilde karıştığını hatırladım. Belki de bir şeyin peşindeydi.
Pastırmam çıtır çıtır olurken, elma sirkesi sosu hazırladım, gerekli taneli hardalı karıştırdım ve daha koyu bir tat için solmuş Güney salatalarında sıklıkla kullanılan küçük bir parça şekeri atladım. En önemli adımın pastırmayı hâlâ cızırdayıp çıtır çıtır haldeyken salata kasesine eklemek olduğunu öğrendim. Doyurucu Brüksel lahanalarını evcilleştirmek için maksimum ısıya ihtiyacınız var.
Daha sonra pastırmayı yaptığım tavada yumurtaları kızarttım.
Yumurtalar salatayı o kadar zengin kılıyordu ki, yemek artıkları bile kalıyordu. Tıpkı annem gibi ben de onları buzdolabına koydum. Ve ertesi sabah kahvaltıda da aynı derecede lezzetliydiler.
Önceki geceden kalan yarısı dolu kasenin gevşek, yağa bulanmış sebzelerini buzdolabında durduğunu hayal edebiliyordum. Ben büyürken, annem yiyecekleri israf etme fikrinden o kadar nefret ediyordu ki, ertesi gün kahvaltıda yenmemiş salatayı saklıyordu ve çoğu zaman üstüne kızarmış yumurta koyuyordu.
Kız kardeşim ve ben annemin kahvaltı salatasını en hafif tabirle iştah açıcı bulmadık. Birinin bu konuda övgüler yağdırdığını duyduğumda şaşırdım.
Ancak arkadaşım tamamen farklı türde bir solmuş marulun tanıtımını yapıyordu. Güney'de popüler olan bu yemeğin artıklarla hiçbir ilgisi yoktu, kendi yağlarında cızırdayan domuz pastırması parçalarıyla ilgisi vardı. Bu sıcak damlalar, sağlam bir marul veya ıspanak yığınının üzerine döküldüğünde, onu yumuşatır ve dumanlı bir zenginlik katar. Annemin tutumlu kahvaltısından çok daha iyi geliyordu kulağa.
Güney versiyonunu keşfederek ve yeşillikleri dilimlenmiş Brüksel lahanasıyla değiştirerek başladım. Bunu birçok kez yaptım ve dokuların çeşitliliğini ve bazı ince parçaların eriyip, kalın parçaların sağlam ve gevrek kalmasını beğendim. Turpgillerden sebzelerin klasik en iyi arkadaşı olan pastırma, filizlerin tatlılığını ortaya çıkarmaya ve acılarını hafifletmeye yardımcı oldu.
Ancak bu sefer garnitür değil, yemeğe ihtiyacım vardı. Annemin kızarmış yumurtasını, akıcı sarısının sosa karıştırdığı mayhoş ve taneli hardalla nasıl baştan çıkarıcı bir şekilde karıştığını hatırladım. Belki de bir şeyin peşindeydi.
Pastırmam çıtır çıtır olurken, elma sirkesi sosu hazırladım, gerekli taneli hardalı karıştırdım ve daha koyu bir tat için solmuş Güney salatalarında sıklıkla kullanılan küçük bir parça şekeri atladım. En önemli adımın pastırmayı hâlâ cızırdayıp çıtır çıtır haldeyken salata kasesine eklemek olduğunu öğrendim. Doyurucu Brüksel lahanalarını evcilleştirmek için maksimum ısıya ihtiyacınız var.
Daha sonra pastırmayı yaptığım tavada yumurtaları kızarttım.
Yumurtalar salatayı o kadar zengin kılıyordu ki, yemek artıkları bile kalıyordu. Tıpkı annem gibi ben de onları buzdolabına koydum. Ve ertesi sabah kahvaltıda da aynı derecede lezzetliydiler.