Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Uzun bir sessizliğin akabinde birden konuşmanın hissettirdiği garip ruh halini yaşadım bir müddet. Yazmanın beşere yüklediği sorumluluğun da şuurunda olarak, yorgunluk daha sonrası verilen molalar üzere kendime dönüp, “bir daha yola devam etmek üzere uzun bir nefes almalısın” dedim. Bu an fazlaca da sürmeden konutumun yolunu tuttum. Karlı bir İstanbul günüydü. İçimde tarifsiz bir müzik icra ediyordu hislerim, ben adım attıkça. Çocukluğumda konuta sevinçli olarak koştuğum anlar canlanıverdi gözümde. Konuta vardığımda eşim ve çocuklarımla paylaştım birincinin sevincimi ve doğal ardından yakın arkadaşlarımla.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Başlangıç Arası, Yasin Onat, Ketebe Yayınları, 2022, 144 sayfa
Yavaşça açtım sayfalarını evvel. Kâğıt ile aramda daima yakın bir temas vardı mesleğim ve ilgim hasebiyle. Topraktan ağaca, yapraklardan halkalara, çizgilerden hamura… Ve nihayetinde gözlerimize ve gönlümüze hitap eden bir levha… İşte o an insanın aynaya bakarken hissettiği, vakit geçtikçe derinleşen çeşitli hislerin benzerini bir daha yaşadım. Emanet edilenlerin korunması üzere, sözlerden takviye alarak gizli tuttuğunuzu farklı bir formda görmek doğrusu tanımı sıkıntı bir problem olsa gerek. 20 yıllık bir aksiyonun his ve niyet halini bir ortada görmek; hem heyecan vericiydi tıpkı vakitte vaktin ruhumda genişleyen haline hakikatli bir dost ve şahit oldu.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Hayat arkadaşım sevgili eşime…
Yazmaya nasıl başladınız?
Ortaokulun son günleriydi yanlış hatırlamıyorsam. Fotoğraf hocamız ressamlık yapan sanatkâr bir kimse idi. Fotoğraflarımı beğendiğini ve sergilemek istediğini söylemişti. Evvel biraz çekinmiş ve kararsız kalmıştım. Kâğıda yansıttığım şey gizli kalsın istiyordum bende fakat bir yandan da bilinmesini… Kendimle olan konuşmalarım bir müddet daha sonra nihayete erdi ve fotoğraflarımı kendisine teslim etmeye karar verdim. O gün iç dünyamdaki ses bana “Her şeyi resmedemezsin lakin yazarak daha yakın olabilirsin kendine…” demişti. O günden bugüne yazmanın sarahaten aktarabilme noktasında en makbul yol olduğunu düşünüyorum. Yazmanın şahitli bir hareket, konuşmanın ihtiyatlı bir teneffüs ve okumanın ise bu hareketlere zırh kuşandıran aslî bir duruş olduğuna inanıyorum.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Özel bir vakit aramam yazmak için. hayatın her anında sözler nasıl ki var ise, yazmak aksiyonu de var. Evvel mânâ belirir akabinde da sözler. Yürüyüşe çıkmak bu mevzuda biroldukça defa yardımcı oldu bana. Hatta birtakım şiirlerimi yürürken yazmıştım. Bir de uyku ile uyanıklık içinde efsunlu bir geçiş olduğunu düşünüyorum. Yarı mevt denir ya hani uyku için o niçinle bu vakitlerde günün ortasından kalan son fark edişler ile yarına dair kimi satırlar belirir zihnimde ve kaydederim onları. Vakit olarak sanırım ikindi vakitlerini daha bir önemsiyorum yazarken.
Defter mi, bilgisayar mı?
Evvel defter. Tahminen bir not kâğıdı ve kimi vakit de bir kitabın boş sayfaları. Akabinde paka çekmek üzere bilgisayar ekranı. Kâğıt ile ekranın içinde ünsiyet farkı var bence. Kâğıt, yazdıklarınızı emanet bilip saklıyor güya. Ancak ekrana aktarılınca yazılanlar, saklambaç oyunundaki çocuklar üzere karşılıklı görünmek yahut bulunmak istiyor demlenmeyi epeyce da beklemeden…
Uzun bir sessizliğin akabinde birden konuşmanın hissettirdiği garip ruh halini yaşadım bir müddet. Yazmanın beşere yüklediği sorumluluğun da şuurunda olarak, yorgunluk daha sonrası verilen molalar üzere kendime dönüp, “bir daha yola devam etmek üzere uzun bir nefes almalısın” dedim. Bu an fazlaca da sürmeden konutumun yolunu tuttum. Karlı bir İstanbul günüydü. İçimde tarifsiz bir müzik icra ediyordu hislerim, ben adım attıkça. Çocukluğumda konuta sevinçli olarak koştuğum anlar canlanıverdi gözümde. Konuta vardığımda eşim ve çocuklarımla paylaştım birincinin sevincimi ve doğal ardından yakın arkadaşlarımla.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Başlangıç Arası, Yasin Onat, Ketebe Yayınları, 2022, 144 sayfa
Yavaşça açtım sayfalarını evvel. Kâğıt ile aramda daima yakın bir temas vardı mesleğim ve ilgim hasebiyle. Topraktan ağaca, yapraklardan halkalara, çizgilerden hamura… Ve nihayetinde gözlerimize ve gönlümüze hitap eden bir levha… İşte o an insanın aynaya bakarken hissettiği, vakit geçtikçe derinleşen çeşitli hislerin benzerini bir daha yaşadım. Emanet edilenlerin korunması üzere, sözlerden takviye alarak gizli tuttuğunuzu farklı bir formda görmek doğrusu tanımı sıkıntı bir problem olsa gerek. 20 yıllık bir aksiyonun his ve niyet halini bir ortada görmek; hem heyecan vericiydi tıpkı vakitte vaktin ruhumda genişleyen haline hakikatli bir dost ve şahit oldu.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Hayat arkadaşım sevgili eşime…
Yazmaya nasıl başladınız?
Ortaokulun son günleriydi yanlış hatırlamıyorsam. Fotoğraf hocamız ressamlık yapan sanatkâr bir kimse idi. Fotoğraflarımı beğendiğini ve sergilemek istediğini söylemişti. Evvel biraz çekinmiş ve kararsız kalmıştım. Kâğıda yansıttığım şey gizli kalsın istiyordum bende fakat bir yandan da bilinmesini… Kendimle olan konuşmalarım bir müddet daha sonra nihayete erdi ve fotoğraflarımı kendisine teslim etmeye karar verdim. O gün iç dünyamdaki ses bana “Her şeyi resmedemezsin lakin yazarak daha yakın olabilirsin kendine…” demişti. O günden bugüne yazmanın sarahaten aktarabilme noktasında en makbul yol olduğunu düşünüyorum. Yazmanın şahitli bir hareket, konuşmanın ihtiyatlı bir teneffüs ve okumanın ise bu hareketlere zırh kuşandıran aslî bir duruş olduğuna inanıyorum.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Özel bir vakit aramam yazmak için. hayatın her anında sözler nasıl ki var ise, yazmak aksiyonu de var. Evvel mânâ belirir akabinde da sözler. Yürüyüşe çıkmak bu mevzuda biroldukça defa yardımcı oldu bana. Hatta birtakım şiirlerimi yürürken yazmıştım. Bir de uyku ile uyanıklık içinde efsunlu bir geçiş olduğunu düşünüyorum. Yarı mevt denir ya hani uyku için o niçinle bu vakitlerde günün ortasından kalan son fark edişler ile yarına dair kimi satırlar belirir zihnimde ve kaydederim onları. Vakit olarak sanırım ikindi vakitlerini daha bir önemsiyorum yazarken.
Defter mi, bilgisayar mı?
Evvel defter. Tahminen bir not kâğıdı ve kimi vakit de bir kitabın boş sayfaları. Akabinde paka çekmek üzere bilgisayar ekranı. Kâğıt ile ekranın içinde ünsiyet farkı var bence. Kâğıt, yazdıklarınızı emanet bilip saklıyor güya. Ancak ekrana aktarılınca yazılanlar, saklambaç oyunundaki çocuklar üzere karşılıklı görünmek yahut bulunmak istiyor demlenmeyi epeyce da beklemeden…