Haber gibi yayınlardan daha fazla sesli haber dinlemek için, iPhone veya Android için Audm’u indirin.
Her yıl yaklaşık 1 Ocak sabah 1 veya 2’de Joline O’Leary büyük bir Yılbaşı partisinden eve dönüyor. Şampanya ve havai fişek gösterilerinin ardından gece yatmadan önce, bir kase tteok guk, ince dilimlenmiş, dikdörtgen tteok ovalleriyle pişirilmiş mütevazi bir Kore et suyu çorbası veya pirinç kekleri yer. Geçenlerde Honolulu’ya yaptığım bir gezide tanıştığım O’Leary, dördüncü nesil bir Kore-Amerikan vatandaşı. Onun için bu ritüel, Yeni Yıl için listesinden işaretlemek isteyeceği ilk şey. “İyi şans getirir” dedi ve “geleneği takdir ediyorum.”
Güney Kore’de, ister miladi ister ay takvimi olsun, Yeni Yıl Günü’nde bir kase pirinç keki çorbası yemenin bir yılın geçtiğini işaret ettiği ve bir yıl daha yaşlı olduğu söylenir. Kar gibi beyaz ve küçük madeni para şeklindeki pirinç kekleri, saflığı ve mutluluğu simgeliyor; Garae tteok adı verilen bu yuvarlakların kesildiği uzun, silindirik gövdelerin uzun yaşamı temsil ettiği söylenir. Geleneksel olarak, “Kore yaşı” olarak bilinen bir kişinin yaşını hesaplamanın ana yolu, doğumdan itibaren bir yıl ile başlamaktır – bir teoriye göre anne karnında geçirilen süre dikkate alınır – ve ardından Ocak ayında başka bir teori vardır. 1 yıl ekleyin. Birçok Koreli için “Kaç kase tteok guk yedin?” insanlara yaşlarını sormanın bir yoludur.
Ama yemeği hiç bu kadar sevmemiştim. Atlanta’da büyüdüğüm pirinç keki çorbası, annemin on yıllardır sadakatle gönüllü olduğu kiliseden dev paslanmaz çelik fıçılardan çıktı. Bu kalabalıkta bir şeyi lezzetli hale getirmek, özellikle de zaten temiz tadıyla tanınan Tteok Guk’ta zor olabilir. Sulu çorba, tatsız pirinç keklerini yutmayı zorlaştırıyordu.
South Jersey’de büyüyen arkadaşım Esther Choi için, onu zorlayan pirinç keklerinin alışılmadık dokusuydu. “Düzenli olarak tteok yediğim söylenemez” diyor. Ancak şu anda New York City’de birkaç Kore restoranının şefi ve sahibi olan Esther, Tteok Guk’u olduğu gibi takdir etmeye, hatta sevmeye başladığını söylüyor. Bu, hayatın güçlendirici bir kutlamasıdır. (“Yine de her yıl yemek için koşmuyorum,” diye ekledi.)
Her yıl yaklaşık 1 Ocak sabah 1 veya 2’de Joline O’Leary büyük bir Yılbaşı partisinden eve dönüyor. Şampanya ve havai fişek gösterilerinin ardından gece yatmadan önce, bir kase tteok guk, ince dilimlenmiş, dikdörtgen tteok ovalleriyle pişirilmiş mütevazi bir Kore et suyu çorbası veya pirinç kekleri yer. Geçenlerde Honolulu’ya yaptığım bir gezide tanıştığım O’Leary, dördüncü nesil bir Kore-Amerikan vatandaşı. Onun için bu ritüel, Yeni Yıl için listesinden işaretlemek isteyeceği ilk şey. “İyi şans getirir” dedi ve “geleneği takdir ediyorum.”
Güney Kore’de, ister miladi ister ay takvimi olsun, Yeni Yıl Günü’nde bir kase pirinç keki çorbası yemenin bir yılın geçtiğini işaret ettiği ve bir yıl daha yaşlı olduğu söylenir. Kar gibi beyaz ve küçük madeni para şeklindeki pirinç kekleri, saflığı ve mutluluğu simgeliyor; Garae tteok adı verilen bu yuvarlakların kesildiği uzun, silindirik gövdelerin uzun yaşamı temsil ettiği söylenir. Geleneksel olarak, “Kore yaşı” olarak bilinen bir kişinin yaşını hesaplamanın ana yolu, doğumdan itibaren bir yıl ile başlamaktır – bir teoriye göre anne karnında geçirilen süre dikkate alınır – ve ardından Ocak ayında başka bir teori vardır. 1 yıl ekleyin. Birçok Koreli için “Kaç kase tteok guk yedin?” insanlara yaşlarını sormanın bir yoludur.
Ama yemeği hiç bu kadar sevmemiştim. Atlanta’da büyüdüğüm pirinç keki çorbası, annemin on yıllardır sadakatle gönüllü olduğu kiliseden dev paslanmaz çelik fıçılardan çıktı. Bu kalabalıkta bir şeyi lezzetli hale getirmek, özellikle de zaten temiz tadıyla tanınan Tteok Guk’ta zor olabilir. Sulu çorba, tatsız pirinç keklerini yutmayı zorlaştırıyordu.
South Jersey’de büyüyen arkadaşım Esther Choi için, onu zorlayan pirinç keklerinin alışılmadık dokusuydu. “Düzenli olarak tteok yediğim söylenemez” diyor. Ancak şu anda New York City’de birkaç Kore restoranının şefi ve sahibi olan Esther, Tteok Guk’u olduğu gibi takdir etmeye, hatta sevmeye başladığını söylüyor. Bu, hayatın güçlendirici bir kutlamasıdır. (“Yine de her yıl yemek için koşmuyorum,” diye ekledi.)