Son vakit içinderda İlim Yayma Cemiyeti Vakfı binası yapısıyla gündeme gelen Süleymaniye, aslında uzun vakittir terk edilmiş durumda. Yıkık binalar, boş sokaklar, turistler için kafeye dönüştürülmüş binalarla bir devrin en beğenilen semti makus talihine terk edilmiş durumda. Caminin ardında Vefa’ya gerçek uzanan sokaklar ise tam bir virane. halbuki 70’li senelera kadar İstanbul’un beğenilen mahallelerinden birisiydi. O denli ki bir fazlaca esaslı aile çabucak hemen oturdukları konukları terk etmemişti. Çocukluğu ve birinci gençliği Süleymaniye’de geçmiş olan bir devirlerin meşhur Marmara Kıraathanesi’nin müdavimlerinden emekli Yüksek Kimya Mühendisi Fethi Erhan ile Süleymaniye’de buluştuk. Doğup büyüdüğü konutun yıkıldığı sokakları gezdik ve semtin canlı olduğu günlere gerçek tarihi bir seyahat yaptık. Kendisini “Marmaratörler”den diye tanım eden Fethi Erhan, geçtiğimiz yıllar vefat eden arkadaşları Mehmed Niyazi’nin “Dahiler ve Deliler” romanında “Sarı Fethi” olarak anılıyor. 1950 ve 1970 yılları içinde Süleymaniye’de hayatış olan Erhan, çocukluk ve gençliğinin geçtiği Süleymaniye’yi anlattı. Erhan, “Bana nazaran mütedeyyin etraftan eski Süleymaniye’yi bilen dört kişi kaldık” diyor ve bugün hayatta olan mahalleden öteki arkadaşlarının isimlerini şöyleki sıralıyor: Özer Revanoğlu, Hikmet Üçışık, Fehim Üçışık bir de ben.”
Sözleştiğimiz Süleymaniye gezisi çok yağmurlu ve fırtınalı bir güne gelse de Fethi Erhan, “Ertelemenin sonu yok” diyerek saatinde buluşacağımız adrese geliyor. Vezneciler’den yürüyerek Bozdoğan Kemeri’ni geçip Süleymaniye seyahatimize başlıyoruz. Bizim ismini dahi bilmediğimiz sokakları adım adım ezbere hatırlayan Erhan, İstanbul Üniversitesi Yerleşkesi ortasındaki Beyazıt Kulesi’ni gösteriyor. Çocukluk ve gençlik günlerinde bu kuleye onlarca sefer çıkmış olan Erhan, “O senelerda Eminönü’nden baktığınızda Süleymaniye’yi, Beyazıt Yangın Kulesini biblo üzere görürdünüz. Kulenin ışıkları yeşil yandığı vakit yağmurlu, sarı yandığı vakit sisli, kırmızı yandığında ise sonraki günün karlı olduğunu öğrenirdik” diye o günleri anlatmaya başlıyor.
SARAYBOSNA’DAN SÜLEYMANİYE’YE
Babası Hilmi Erhan 1900 doğumlu emekli bir astsubaymış. “1945’te ben çabucak hemen bir yaşımdayken babam da emekli olmuş” diyerek anlatıyor. O senelerda üniversite bünyesindeki talim taburunda her erkek öğrenciye bir ay askerlik eğitimi verilirmiş. Babası da üniversitede öğrencilere bu eğitimi veren subaylardan biriymiş. Hilmi Erhan, ordudan emekli olduktan daha sonra ise o senelerda Necip Fazıl, Süleyman Hilmi Tunahan üzere kıymetli bireylerin avukatlığını yapan Abdurrahman Erdem Laç’ın yanında katiplik yapmaya başlamış. Babasının çalıştığı ofise gelip gidenler ve yaşadığı Süleymaniye semtinden dolayı küçük yaşta mütedeyyin topluluğun ortasında olduğunu söyleyen Erhan, ailesinin göçle Saraybosna’dan İstanbula geldiğini anlatıyor.
Fiilen 1878’e kadar dört yüz yıldan fazla süren Saraybosna’daki Osmanlı hakimiyetinin 1908 yılında resmi olarak Avusturya-Macaristan’a geçmesiyle Fethi Erhan’ın babaannesinin “Artık burası bizim vatanımız değil” kelamıyla ailenin İstanbul’a göçüne karar verilmiş. Aile evvel Üsküp’e akabinde Balkan Harbi sebebiyle İstanbul’a göçmüş. O periyotta İstanbul’a gelen muhacirler kalacak bir yer yurt edinene kadar birkaç ay Sultanahmet Camii avlusunda kalırmış. Aile, bir mühlet daha sonra Vefa Caddesinin ilerisindeki, Atıf Efendi Kütüphanesinin çabucak karşısında bir konağa yerleşmişler. Uzunca bir müddet burada ikamet eden aile sonunda Erhan’ın doğduğu Süleymaniye Caddesi 25 numaraya “Muzaffer Paşa Konağı”na taşınmış. “Bir meskende on iki kişiydik” diye anlatıyor Erhan o günleri. Annesi, babası, ağabeyi ile bir arada babaannesi ve amcasının ailesi de onlarla bir arada yaşarmış. “Sosyolojik olarak babaanne-erkil bir aileydik biz, babaannem meskenin mutlak otoritesiydi” diyor. Meskenin alışverişini erkek torunlar Bayanlar Pazarı’ndan yaparmış, “Uzun ince sepetlerle ben, ağabeyim ve amcamın oğlu birlikte yapardık zerzevat meyve alışverişini” diye anlatıyor ve ekliyor “Ayrıca boşnak olduğumuz için konutta her pazar kesinlikle börek yapılırdı. Muzaffer Paşa Konağının gerisinde yıkık vaziyette bir ahır vardı, börek orada odun ateşinde pişirilirdi. O böreklerin tadını asla unutamam.”
Fethi Erhan’ın 1954’ten 1969’a kadar oturduğu konut
GÜÇLÜ YOKSUL AYRIMI YOKTU
“Eski Süleymaniye’de güçlü yoksul ayrımı yoktu” diyen Fethi Erhan ile birlikte Süleymaniye sokaklarında yürürken adım başı eski Süleymaniye sakinlerinin meskenlerini sayıyor. “Radyolin diş macunu ve Gripin’in sahibi Necip Akar da bizimle tıpkı sokakta oturuyordu. Ben yoksul bir ailenin çocuğuydum lakin onun çocuğu da bizim arkadaşımızdı” diyor. Vaktinin sayılı zenginlerinden biri olan Necip Akar, özel arabası olan az şahıslardan de biriymiş. O devirde konaklar, orta gelirli aileler için günümüzdeki apartmanlar üzere kullanılırmış, yarısında kiracılar, yarısında mal sahipleri otururmuş. Erhan, “Süleymaniye semti mütedeyyin kimselerin, ailelerin oturduğu yerlerdi” diye anlatıyor. Bölgede bulunan meskenlerin birçoğu eski Osmanlı bürokratlarının evleriymiş. Erhan ve ailesi de 1944’ten 1954’e kadar konut sahipleri İstanbul ve İzmir vali muavinleri Cemil ve Fazıl Uybadinler ile birlikte oturmuşlar. Bir vakit daha sonra konut sahibi Uybadinler üst kattaki bir odayı daha isteyince Erhan’ın babaannesi vermek istememiş ve mahkemeye gidilmiş. Mesken sahibi davayı kazanınca da meskenden ayrılmışlar.
YANAN İBRAHİM EFENDİ KONAĞI
Muzaffer Paşa Konağı’nın Süleymaniye bitişiğinde Cafer Paşa Konağı, Vezneciler tarafı bitişiğinde ise İbrahim Efendi Konağı varmış. Fethi Erhan’ın bir arada yaşadığı amcasının 1936 doğumlu kızı orta okulu bu biçimdelar Süleymaniye Kız Orta Okulu olarak hizmet veren İbrahim Efendi Konağı’nda bitirmiş. Akabinde konak yanmış ve yerine yenisi yapılmış, 2015 yılında da aslına uygun olarak restore edilmiş. Yapı şu an İstanbul Üniversitesi’ne bağlı Yapı İşleri ve Teknik Daire Başkanlığı olarak kullanılıyor. Şimdiki Esnaf Hastanesi’nin yerinde ise bu biçimdelar Romen muhaciri bir Türk aile otururmuş. Erhan, çabucak sonrasında o yere Esnaf Hastanesinin yapıldığını da hatırlıyor.
SÜLEYMANİYE’DEN AYRILIŞ
1954 yılında babaannesinin vefatından daha sonra 11 kişi kalan aile, Ayşe Bayan Hamamı Sokağı ile Kirazlı Mescit Sokağı’nın kavuştuğu 34 numaralı konağın en üst katına taşınmışlar. 1908 üretimi konağın sahibi müftülükte memurluk yapıyormuş. Üç katlı konağın en üst katında beş odası varmış ve en üst katından bulunan balkondan bakınca Fatih itfaiyesini görürlermiş. 1969 yılına kadar aile burada ikamet etmiş. 1969’da aile amcasının ve babasının ailesi olarak iki çekirdek aileye ayrılmış. Fethi Erhan ve ailesi Yavuz Selim Mahallesine taşınmış. “bu biçimdeki kardeşlikler diğerdi, konutlarımız başkaydı lakin amcam akşam yemeklerini her vakit bizimle yerdi” diye anlatıyor Erhan o günleri. “Ben namazlara Kirazlı Mescit’e giderdim, babamsa Süleymaniye’ye giderdi illa ki” diyor. Süleymaniye cemaatinden beş altı arkadaş akşam ya da yatsı namazlarından çıkışta -şimdiki Suffa Vakfı’nın olduğu yerde- İlim Yayma Cemiyeti kurucularından Nazif Çelebi’nin konutunda çay içmeye giderlermiş. daha sonradan Süleymaniye’den Yavuz Selim’e taşınınca babası da namazlarını Fatih Camii’de kılar olmuş. Bunun üzerine Erhan, bir gün Sirkeci’de Nazif Çelebi ile karşılaşınca, “O baban yok mu, benim kırk yıllık sabah namazı arkadaşım… Beni terk edip gitti!” diye sitemde bulunmuş.
Feti Erhan Beyazıt İlkokulu merdivenlerinde
Hepimiz bir aradaydık
Fethi Erhan, birinci okul eğitimini günümüzde İstanbul Üniversitesi Mimarlık Fakültesi olan binada, Beyazıt İlkokulunda almış. “Normalde Vefa Lisesine gitmem lazım lakin abim İstanbul Erkek Lisesine gidince ben de ona imrendim, peşinden İstanbul Erkek Lisesine gittim” diyor Erhan ve yakasında gururla taşıdığı, “bundan öteki rozet takmadım” dediği İstanbul Erkek Lisesi rozetini gösteriyor. 1961’de İstanbul Üniversitesi kimya kısmına girmiş. bu biçimdelar fakültenin üçüncü sınıfına geçen öğrencilere bir imtihana daha girerek İstanbul’da Gazetecilik Enstitüsüne girme hakkı tanınıyormuş. Erhan da bu imtihanı kazanarak Gazetecilik Enstitüsünde eğitim almış. Öğrencilik yılları çok aktif geçen Erhan, 1969’da kimya kısmından, 1975’te ise gazetecilikten mezun olmuş. “Talebelik ömrüm çok aksiyonlu geçti, o yüzden biraz geç bitirdim yoksa tembelliğimden değil” diyor Erhan ve bu biçimdeki arkadaş etrafını şöyleki tanımlıyor: “Kimimiz, Üstadçı, kimimiz Topçucu kimimiz Atsızcıydık lakin hepimiz bir aradaydık”
Eski Süleymaniye sakinleri
Abdülhakim Arvasi’nin oğlu, Kadıköy müftüsü Ahmed Mekki Üçışık ve torunları Hikmet Üçışık ile Ötüken Yayınevi kurucularından Hasan Fehim Üçışık, Türkiye’nin birinci beyin cerrahlarından Aysima Altıok ve Muzaffer Ozak, Süleymaniye’de oturan devirlerinin önemli simaları. Kirazlı Mescit sokak ise Parıltı talebeleri için farklı bir değere sahipmiş. 40 numarada Birinci Parıltı talebelerinden Ali İhsan Yurt’un konutu 46 numarada ise Türkiye’deki birinci Parıltı medresesi bulunurmuş. Süleymaniye’ye damat gelen ünlü simalar da varmış, Cumhuriyet periyodunda orgeneral ve eski Genelkurmay Lideri İsmet İnönü ve Ötüken Neşriyat’ın kurucularından eski Marmara Kıraathanesi müdavimlerinden Ahmet Nuri Yüksel’in kayınpederlerinin meskenleri buradaymış. Süleymaniye’deki konutların birçoğu bugün toplumsal hizmet ve vakıflara konut sahipliği yapıyor. Örneğin, 60’lı yılların İslami kesim liderlerinden Abdulhalim Akkul’un konutu Ensar Vakfı, İlim Yayma Cemiyeti’nin kurucusu Nazif Çelebi’nin meskeni ise günümüzde Suffa Vakfı olarak hizmet veriyor.
“Kirazlımescit ve Süleymaniye Caddesi’nin kesiştiği köşede Bozboğan su kemerine bakan bir çeşme vardır, bilirsiniz. O çeşmeyi Fuat Sezgin ile Ursula Sezgin restore ettirmiştir” diye anlatıyor Fethi Erhan. “Çeşmenin çabucak önünde bir gazete satıcısı vardı, bu biçimde her yerde bakkal yok, gazeteciler kollarının altında gazetelerle tüm mahalleyi dolaşırdı” diye anlatıyor. Çeşmenin tam karşısındaki dükkan bu biçimdelar civardaki tek bakkal olan “Tahir Bakkal” imiş. Bakkalın çabucak karşısında İstanbul’a gelen bulgarların sütçülük yaptığı bir dükkan varmış. Semt, sütünü, kaymağını buradan temin edermiş. Günümüzde Süleymaniye Camii’nin gerisinde biroldukca kurufasulyeci sıralansa da yerin en eskisi Kurufasulyeci Ali imiş. Onun haricindekiler kıraathane ya da kahveymiş.
Sözleştiğimiz Süleymaniye gezisi çok yağmurlu ve fırtınalı bir güne gelse de Fethi Erhan, “Ertelemenin sonu yok” diyerek saatinde buluşacağımız adrese geliyor. Vezneciler’den yürüyerek Bozdoğan Kemeri’ni geçip Süleymaniye seyahatimize başlıyoruz. Bizim ismini dahi bilmediğimiz sokakları adım adım ezbere hatırlayan Erhan, İstanbul Üniversitesi Yerleşkesi ortasındaki Beyazıt Kulesi’ni gösteriyor. Çocukluk ve gençlik günlerinde bu kuleye onlarca sefer çıkmış olan Erhan, “O senelerda Eminönü’nden baktığınızda Süleymaniye’yi, Beyazıt Yangın Kulesini biblo üzere görürdünüz. Kulenin ışıkları yeşil yandığı vakit yağmurlu, sarı yandığı vakit sisli, kırmızı yandığında ise sonraki günün karlı olduğunu öğrenirdik” diye o günleri anlatmaya başlıyor.
SARAYBOSNA’DAN SÜLEYMANİYE’YE
Babası Hilmi Erhan 1900 doğumlu emekli bir astsubaymış. “1945’te ben çabucak hemen bir yaşımdayken babam da emekli olmuş” diyerek anlatıyor. O senelerda üniversite bünyesindeki talim taburunda her erkek öğrenciye bir ay askerlik eğitimi verilirmiş. Babası da üniversitede öğrencilere bu eğitimi veren subaylardan biriymiş. Hilmi Erhan, ordudan emekli olduktan daha sonra ise o senelerda Necip Fazıl, Süleyman Hilmi Tunahan üzere kıymetli bireylerin avukatlığını yapan Abdurrahman Erdem Laç’ın yanında katiplik yapmaya başlamış. Babasının çalıştığı ofise gelip gidenler ve yaşadığı Süleymaniye semtinden dolayı küçük yaşta mütedeyyin topluluğun ortasında olduğunu söyleyen Erhan, ailesinin göçle Saraybosna’dan İstanbula geldiğini anlatıyor.
Fiilen 1878’e kadar dört yüz yıldan fazla süren Saraybosna’daki Osmanlı hakimiyetinin 1908 yılında resmi olarak Avusturya-Macaristan’a geçmesiyle Fethi Erhan’ın babaannesinin “Artık burası bizim vatanımız değil” kelamıyla ailenin İstanbul’a göçüne karar verilmiş. Aile evvel Üsküp’e akabinde Balkan Harbi sebebiyle İstanbul’a göçmüş. O periyotta İstanbul’a gelen muhacirler kalacak bir yer yurt edinene kadar birkaç ay Sultanahmet Camii avlusunda kalırmış. Aile, bir mühlet daha sonra Vefa Caddesinin ilerisindeki, Atıf Efendi Kütüphanesinin çabucak karşısında bir konağa yerleşmişler. Uzunca bir müddet burada ikamet eden aile sonunda Erhan’ın doğduğu Süleymaniye Caddesi 25 numaraya “Muzaffer Paşa Konağı”na taşınmış. “Bir meskende on iki kişiydik” diye anlatıyor Erhan o günleri. Annesi, babası, ağabeyi ile bir arada babaannesi ve amcasının ailesi de onlarla bir arada yaşarmış. “Sosyolojik olarak babaanne-erkil bir aileydik biz, babaannem meskenin mutlak otoritesiydi” diyor. Meskenin alışverişini erkek torunlar Bayanlar Pazarı’ndan yaparmış, “Uzun ince sepetlerle ben, ağabeyim ve amcamın oğlu birlikte yapardık zerzevat meyve alışverişini” diye anlatıyor ve ekliyor “Ayrıca boşnak olduğumuz için konutta her pazar kesinlikle börek yapılırdı. Muzaffer Paşa Konağının gerisinde yıkık vaziyette bir ahır vardı, börek orada odun ateşinde pişirilirdi. O böreklerin tadını asla unutamam.”
Fethi Erhan’ın 1954’ten 1969’a kadar oturduğu konut
GÜÇLÜ YOKSUL AYRIMI YOKTU
“Eski Süleymaniye’de güçlü yoksul ayrımı yoktu” diyen Fethi Erhan ile birlikte Süleymaniye sokaklarında yürürken adım başı eski Süleymaniye sakinlerinin meskenlerini sayıyor. “Radyolin diş macunu ve Gripin’in sahibi Necip Akar da bizimle tıpkı sokakta oturuyordu. Ben yoksul bir ailenin çocuğuydum lakin onun çocuğu da bizim arkadaşımızdı” diyor. Vaktinin sayılı zenginlerinden biri olan Necip Akar, özel arabası olan az şahıslardan de biriymiş. O devirde konaklar, orta gelirli aileler için günümüzdeki apartmanlar üzere kullanılırmış, yarısında kiracılar, yarısında mal sahipleri otururmuş. Erhan, “Süleymaniye semti mütedeyyin kimselerin, ailelerin oturduğu yerlerdi” diye anlatıyor. Bölgede bulunan meskenlerin birçoğu eski Osmanlı bürokratlarının evleriymiş. Erhan ve ailesi de 1944’ten 1954’e kadar konut sahipleri İstanbul ve İzmir vali muavinleri Cemil ve Fazıl Uybadinler ile birlikte oturmuşlar. Bir vakit daha sonra konut sahibi Uybadinler üst kattaki bir odayı daha isteyince Erhan’ın babaannesi vermek istememiş ve mahkemeye gidilmiş. Mesken sahibi davayı kazanınca da meskenden ayrılmışlar.
YANAN İBRAHİM EFENDİ KONAĞI
Muzaffer Paşa Konağı’nın Süleymaniye bitişiğinde Cafer Paşa Konağı, Vezneciler tarafı bitişiğinde ise İbrahim Efendi Konağı varmış. Fethi Erhan’ın bir arada yaşadığı amcasının 1936 doğumlu kızı orta okulu bu biçimdelar Süleymaniye Kız Orta Okulu olarak hizmet veren İbrahim Efendi Konağı’nda bitirmiş. Akabinde konak yanmış ve yerine yenisi yapılmış, 2015 yılında da aslına uygun olarak restore edilmiş. Yapı şu an İstanbul Üniversitesi’ne bağlı Yapı İşleri ve Teknik Daire Başkanlığı olarak kullanılıyor. Şimdiki Esnaf Hastanesi’nin yerinde ise bu biçimdelar Romen muhaciri bir Türk aile otururmuş. Erhan, çabucak sonrasında o yere Esnaf Hastanesinin yapıldığını da hatırlıyor.
SÜLEYMANİYE’DEN AYRILIŞ
1954 yılında babaannesinin vefatından daha sonra 11 kişi kalan aile, Ayşe Bayan Hamamı Sokağı ile Kirazlı Mescit Sokağı’nın kavuştuğu 34 numaralı konağın en üst katına taşınmışlar. 1908 üretimi konağın sahibi müftülükte memurluk yapıyormuş. Üç katlı konağın en üst katında beş odası varmış ve en üst katından bulunan balkondan bakınca Fatih itfaiyesini görürlermiş. 1969 yılına kadar aile burada ikamet etmiş. 1969’da aile amcasının ve babasının ailesi olarak iki çekirdek aileye ayrılmış. Fethi Erhan ve ailesi Yavuz Selim Mahallesine taşınmış. “bu biçimdeki kardeşlikler diğerdi, konutlarımız başkaydı lakin amcam akşam yemeklerini her vakit bizimle yerdi” diye anlatıyor Erhan o günleri. “Ben namazlara Kirazlı Mescit’e giderdim, babamsa Süleymaniye’ye giderdi illa ki” diyor. Süleymaniye cemaatinden beş altı arkadaş akşam ya da yatsı namazlarından çıkışta -şimdiki Suffa Vakfı’nın olduğu yerde- İlim Yayma Cemiyeti kurucularından Nazif Çelebi’nin konutunda çay içmeye giderlermiş. daha sonradan Süleymaniye’den Yavuz Selim’e taşınınca babası da namazlarını Fatih Camii’de kılar olmuş. Bunun üzerine Erhan, bir gün Sirkeci’de Nazif Çelebi ile karşılaşınca, “O baban yok mu, benim kırk yıllık sabah namazı arkadaşım… Beni terk edip gitti!” diye sitemde bulunmuş.
Feti Erhan Beyazıt İlkokulu merdivenlerinde
Hepimiz bir aradaydık
Fethi Erhan, birinci okul eğitimini günümüzde İstanbul Üniversitesi Mimarlık Fakültesi olan binada, Beyazıt İlkokulunda almış. “Normalde Vefa Lisesine gitmem lazım lakin abim İstanbul Erkek Lisesine gidince ben de ona imrendim, peşinden İstanbul Erkek Lisesine gittim” diyor Erhan ve yakasında gururla taşıdığı, “bundan öteki rozet takmadım” dediği İstanbul Erkek Lisesi rozetini gösteriyor. 1961’de İstanbul Üniversitesi kimya kısmına girmiş. bu biçimdelar fakültenin üçüncü sınıfına geçen öğrencilere bir imtihana daha girerek İstanbul’da Gazetecilik Enstitüsüne girme hakkı tanınıyormuş. Erhan da bu imtihanı kazanarak Gazetecilik Enstitüsünde eğitim almış. Öğrencilik yılları çok aktif geçen Erhan, 1969’da kimya kısmından, 1975’te ise gazetecilikten mezun olmuş. “Talebelik ömrüm çok aksiyonlu geçti, o yüzden biraz geç bitirdim yoksa tembelliğimden değil” diyor Erhan ve bu biçimdeki arkadaş etrafını şöyleki tanımlıyor: “Kimimiz, Üstadçı, kimimiz Topçucu kimimiz Atsızcıydık lakin hepimiz bir aradaydık”
Eski Süleymaniye sakinleri
Abdülhakim Arvasi’nin oğlu, Kadıköy müftüsü Ahmed Mekki Üçışık ve torunları Hikmet Üçışık ile Ötüken Yayınevi kurucularından Hasan Fehim Üçışık, Türkiye’nin birinci beyin cerrahlarından Aysima Altıok ve Muzaffer Ozak, Süleymaniye’de oturan devirlerinin önemli simaları. Kirazlı Mescit sokak ise Parıltı talebeleri için farklı bir değere sahipmiş. 40 numarada Birinci Parıltı talebelerinden Ali İhsan Yurt’un konutu 46 numarada ise Türkiye’deki birinci Parıltı medresesi bulunurmuş. Süleymaniye’ye damat gelen ünlü simalar da varmış, Cumhuriyet periyodunda orgeneral ve eski Genelkurmay Lideri İsmet İnönü ve Ötüken Neşriyat’ın kurucularından eski Marmara Kıraathanesi müdavimlerinden Ahmet Nuri Yüksel’in kayınpederlerinin meskenleri buradaymış. Süleymaniye’deki konutların birçoğu bugün toplumsal hizmet ve vakıflara konut sahipliği yapıyor. Örneğin, 60’lı yılların İslami kesim liderlerinden Abdulhalim Akkul’un konutu Ensar Vakfı, İlim Yayma Cemiyeti’nin kurucusu Nazif Çelebi’nin meskeni ise günümüzde Suffa Vakfı olarak hizmet veriyor.
“Kirazlımescit ve Süleymaniye Caddesi’nin kesiştiği köşede Bozboğan su kemerine bakan bir çeşme vardır, bilirsiniz. O çeşmeyi Fuat Sezgin ile Ursula Sezgin restore ettirmiştir” diye anlatıyor Fethi Erhan. “Çeşmenin çabucak önünde bir gazete satıcısı vardı, bu biçimde her yerde bakkal yok, gazeteciler kollarının altında gazetelerle tüm mahalleyi dolaşırdı” diye anlatıyor. Çeşmenin tam karşısındaki dükkan bu biçimdelar civardaki tek bakkal olan “Tahir Bakkal” imiş. Bakkalın çabucak karşısında İstanbul’a gelen bulgarların sütçülük yaptığı bir dükkan varmış. Semt, sütünü, kaymağını buradan temin edermiş. Günümüzde Süleymaniye Camii’nin gerisinde biroldukca kurufasulyeci sıralansa da yerin en eskisi Kurufasulyeci Ali imiş. Onun haricindekiler kıraathane ya da kahveymiş.