Geçen haftaki sayfamızı okuyan takipçilerimiz, oyuncak sanayisine artık “Kidults” ismi verilen, 12 yaş ve üstü birden fazla yetişkin bireylerin istikamet verdiğini hatırlayacaktır. Ancak ismi üstünde bu bir “endüstri”. Yani daima tüketim maksatlı üretim yapmayı hedefleyen bir kesim. Gaye yeni eserleri daha fazla satmak. Bunun için de eski oyuncakların bir biçimde “tedavülden” kalkması lazım. İspanya’da bu yokedici sürece direnen “Oyuncak hastanesi” de artık teslim bayrağını çekti. Fransız haber ajansı AFP’nin yer alan habere bakılırsa başşehir Madrid’de 50 yıldır, oyuncakları tedavi/tamir eden, beyaz önlüğüyle Antonio Martinez Rivas elinde tornovidası, 31 Aralık 2022 günü (dün) kilit vurduğu 70 yıllık geçmişi olan dükkanındaki tezgahında son hastalarına baktı. 70 yaşındaki oyuncak tedavi uzmanı, babasının kurduğu dükkanda geçmişi nemli gözleriyle anlatırken, dünyanın yaşadığı değişimi de aslında anlatırken, son müşterilerinden birine, kanserle sürmekte olan savaşını ima ederek, “Şimdi tamir edecekleri kişi benim” diyor. Çocuk gözüyle, adeta ‘Hazine Adası’nı andıran bu sıcak dükkanda her yer oyuncaklarla bezeli. Bunların içinde İspanya, Fransa, İngiltere, Portekiz ve hatta Uruguay kadar uzaktaki müşteriler tarafınca gönderilen oyuncak bebekler, oyuncak ayılar, masa oyunları, tahta atlar ve daha fazlası bulunuyor.
1945’TE BAŞLAYAN HİKAYE
Oyuncakları tamir etmeyi babasından öğrenen Madridli Rivas, “İspanya’da her cins oyuncak üzerinde çalışan tek biziz” diyor ve ekliyor “Bunu okulda öğrenemezsiniz.” Rivas, birçok müşterisinin “Çocukken sahip oldukları oyuncakların nostaljisini yaşayan” yetişkinlerden oluştuğunu belirtiyor. Bu yetişkin müşterilerin enteresan de bir talebi oluyormuş; Tamir edilmesini istedikleri oyuncaklarının orjinal kesimlerle tamir edilmesi. O denli ki kimi müşterilerin, oyuncağın ortasındaki modülün değişmesi gerektiğinde, “olduğu üzere bırak” söylemiş olduğini, zira “oyuncağın ruhunun” o kesimlerle yaşadığına inandıklarını kaydediyor. Oyuncak dükkanı tam da 2. Dünya Savaşı’nın sonunda 1945 tarihinde Antonio’nun babası tarafınca açılıyor. 1950’lerin sonu ve 1960’larla birlikte plastik oyuncakların piyasaya girmesi kararı, format değiştirerek oyuncak tamirine yönelmek zorunda kalıyorlar. Ustalığı babasının elinden alan oyuncak tamir ustası, kıssasını, “12-13 yaşımdayken okuldan döndüğümde ödevimi bitirir, babamın tezgahına oturur ve nasıl yapıldığını bakardım. Ahşap işçiliğini, hoş sanatları ve el sanatları, saat üretimini, mekaniği ve elektrik tertibini bu türlü öğrendiğim” diyerek anlatıyor. 1970’lerde atölyeyi babasından devraldı ve tek başına çalışarak klasik oyuncaklara olan ilginin azalmasına niye olan görüntü oyunlarının gelişiyle uğraşmak zorunda kaldı. Rivas, “Günde 10 ila 12 saat çalışıyor olabilirsiniz ve saatte sadece 8 ila 10 avroya erken saatlerde çalışmaya başlarsınız” diye, son senelerda yaşadığı zorluğu anlatsa da, “Ancak buna karşın kapatmak kolay değil” diyerek yaşadığı üzüntüyü de aktarıyor.
1945’TE BAŞLAYAN HİKAYE
Oyuncakları tamir etmeyi babasından öğrenen Madridli Rivas, “İspanya’da her cins oyuncak üzerinde çalışan tek biziz” diyor ve ekliyor “Bunu okulda öğrenemezsiniz.” Rivas, birçok müşterisinin “Çocukken sahip oldukları oyuncakların nostaljisini yaşayan” yetişkinlerden oluştuğunu belirtiyor. Bu yetişkin müşterilerin enteresan de bir talebi oluyormuş; Tamir edilmesini istedikleri oyuncaklarının orjinal kesimlerle tamir edilmesi. O denli ki kimi müşterilerin, oyuncağın ortasındaki modülün değişmesi gerektiğinde, “olduğu üzere bırak” söylemiş olduğini, zira “oyuncağın ruhunun” o kesimlerle yaşadığına inandıklarını kaydediyor. Oyuncak dükkanı tam da 2. Dünya Savaşı’nın sonunda 1945 tarihinde Antonio’nun babası tarafınca açılıyor. 1950’lerin sonu ve 1960’larla birlikte plastik oyuncakların piyasaya girmesi kararı, format değiştirerek oyuncak tamirine yönelmek zorunda kalıyorlar. Ustalığı babasının elinden alan oyuncak tamir ustası, kıssasını, “12-13 yaşımdayken okuldan döndüğümde ödevimi bitirir, babamın tezgahına oturur ve nasıl yapıldığını bakardım. Ahşap işçiliğini, hoş sanatları ve el sanatları, saat üretimini, mekaniği ve elektrik tertibini bu türlü öğrendiğim” diyerek anlatıyor. 1970’lerde atölyeyi babasından devraldı ve tek başına çalışarak klasik oyuncaklara olan ilginin azalmasına niye olan görüntü oyunlarının gelişiyle uğraşmak zorunda kaldı. Rivas, “Günde 10 ila 12 saat çalışıyor olabilirsiniz ve saatte sadece 8 ila 10 avroya erken saatlerde çalışmaya başlarsınız” diye, son senelerda yaşadığı zorluğu anlatsa da, “Ancak buna karşın kapatmak kolay değil” diyerek yaşadığı üzüntüyü de aktarıyor.