Alberto Ruiz ve babası Minervo’nun her hafta Hialeah, Fla’da sattığı rosto domuz filetosu ve İspanyol jambonunu bulmak için kasap tezgahını ziyaret etmeniz gerekmiyor. Sadece limuzinin açık bagajını ara.
Adamlar eti, olgun avokadolar, poşetlenmiş mandalinalar ve futbol topu büyüklüğünde mamey ile birlikte sıradan bir Küba fırınının karşısındaki otoparkta satıyorlar.
Bir salı günü öğleden sonra arabalarla ekmek dağıtan bir fırın işçisine İspanyolca “Ekmek için iyi bel,” dedi.
Ruizes gibi satıcılar, Miami-Dade County’deki otoparklarda ve işlek caddelerde bulunabilir. Açık sandıklarını ürün, tamales, deniz ürünleri ve et satan derme çatma kafeteryalara veya marketlere çeviriyorlar. Mağazalara gelen ve giden müşterileri takip ederken, satış konuşmalarını, tasasız İspanyol tekerlemelerini haykırıyorlar.
Bazıları için yarı zamanlı bir iş, diğerleri için tam zamanlı bir iş. “Satmayı severim. Bunu hayatım boyunca yaptım” diyen 77 yaşındaki Minervo Ruiz, oğluyla birlikte üç yıldır burada sokak satıcılığı yapıyor. Parçası 80 dolara ya da yarısı 40 dolara satılan domuz filetosu, Alberto Ruiz’in kayınpederi tarafından yapılıyor ve onu saatlerce yavaşça kızartıyor.
Ruizes, diğer satıcılar gibi, Küba kırsalından geliyor; Ürün yetiştirmeye, bakım yapmaya ve satmaya aşinadırlar. Diğer sokak satıcıları evlerinde tamales gibi yemekler hazırlar ve arabalarının yanındaki çim sandalyelerde otururken rutubetten terleyerek sokakta satarlar.
Bu seyyar satıcılardan birçoğunun ruhsatı yok. Bir Küba-Amerikan mahallesi olan Hialeah’ta sokak satıcıları, şişelenmiş su, çiçekler ve bütün meyve gibi ürünleri satmak için yıllık 50 dolarlık bir lisans alabilirler. Hialeah Belediye Meclisi üyesi Jesus Tundidor, halk sağlığı nedenleriyle pişmiş yemek veya dilimlenmiş meyve satmalarına izin verilmediğini söyledi. (Çocukken babasının ona bir sokak satıcısından tatlılar aldığını hatırlıyor.)
Arabalarından satış yapanların sayısı bilinmemekle birlikte, Bay Tundidor, bu sokak satışlarını düzenleyen bir kanunun uzun süredir yürürlükte olduğu Hialeah’ta son beş yılda azaldığını söyledi. Yasa, satıcıları tespit ettiklerinde veya bir şikayet aldıklarında yanıt veren polis ve şehir müfettişleri tarafından uygulanır. Satıcılar 250$’a varan para cezalarıyla karşı karşıya kalabilir, ancak çoğu zaman bir uyarı alırlar.
Bay Tundidor, satıcılara sempati duyuyor çünkü ailesi “geçimini sağlamak için ne gerekiyorsa yapmak zorunda kaldı”. Birçoğunun, hükümet belgelerini beklerken hızlı para kazanmaya çalışan yeni göçmenler olduğunu söyledi. Ancak sokaklarda ne tür malların satılacağını düzenlemek için gerekli olduğunu söylediği düzenlemeyi destekledi. “Artık Vahşi Batı değil” dedi.
Ruizes’in bir mağaza açtığı otoparkın karşısında, 52 yaşındaki Juan Carlos Moreno Peña, ucuz giysiler satan bir deponun önünde kamp kurdu. Açık sandığının önündeki katlanır bir masadan, adaya götürmek için kıyafet satın alan Kübalılara mortadella ve chorizo ile birlikte yavaş kavrulmuş domuz filetosu ve jambon sattı. Bay Moreno Peña yaklaşık sekiz aydır salıdan pazara kadar burada satış yapıyor.
“Ne yapmalıyım? Çalışmak zorundayım,” dedi ve polisin dükkanını kapatabileceği korkusuyla ürünleri için ne kadar ücret aldığını söylemeyi reddetti. Kendi dükkanına sahip olmayı çok istiyor. “Her Kübalı’nın rüyası başarılı olmak ve düzgün bir iş yapmaktır” dedi.
Bu satıcıların çoğu tek başına çalışıyor, ancak Sabor de Mi Cuba gibi diğerleri, ilçe genelinde müşterilere yıl boyunca tamales teslim eden bir araba filosuna sahip. Ayrıca otoparklarda veya berber dükkânları ve alışveriş merkezlerindeki manikür salonları gibi onları kabul eden mağazalarda da satış yaparlar. 43 yaşındaki sahibi Yaimil Castillo, Küba’da tamales yapmayı büyükanne ve büyükbabasından ve annesinden öğrendi. Mısırı öğütür ve pişirmeden önce sazón ile tatlandırır.
Daha önce başka bir tamale dükkanı olan Los Mejores Tamales y Más’ta, pandemi dükkanı kapatana kadar yöneticiydi. “Kendi tamalelerimi satmak zorunda kalsaydım, yapardım” dedi.
55 yaşındaki Damaris Amador için, bagajından mandalina, limon, mango, ıhlamur ve papaya gibi meyveleri satmak, ailesiyle birlikte olması için ona daha fazla esneklik kazandırdı. Miami’deki bir Walmart’ın otoparkında geçireceği bir gün ona yaklaşık 200 dolar kazandırabilir.
On yıl önce, evinin yakınındaki bir kilisede tanesi 50 sente avokado satan bir satıcı görünce başladı. Hepsini aldı, valizine koydu ve daha yüksek bir fiyata sattı.
“Kendin için çalışıyorsun, patronun yok, belirli saatlerin yok” dedi. “Ama iş bir fedakarlıktır. İstersen yapabilirsin. Ben bunun için yaşıyorum.”
Adamlar eti, olgun avokadolar, poşetlenmiş mandalinalar ve futbol topu büyüklüğünde mamey ile birlikte sıradan bir Küba fırınının karşısındaki otoparkta satıyorlar.
Bir salı günü öğleden sonra arabalarla ekmek dağıtan bir fırın işçisine İspanyolca “Ekmek için iyi bel,” dedi.
Ruizes gibi satıcılar, Miami-Dade County’deki otoparklarda ve işlek caddelerde bulunabilir. Açık sandıklarını ürün, tamales, deniz ürünleri ve et satan derme çatma kafeteryalara veya marketlere çeviriyorlar. Mağazalara gelen ve giden müşterileri takip ederken, satış konuşmalarını, tasasız İspanyol tekerlemelerini haykırıyorlar.
Bazıları için yarı zamanlı bir iş, diğerleri için tam zamanlı bir iş. “Satmayı severim. Bunu hayatım boyunca yaptım” diyen 77 yaşındaki Minervo Ruiz, oğluyla birlikte üç yıldır burada sokak satıcılığı yapıyor. Parçası 80 dolara ya da yarısı 40 dolara satılan domuz filetosu, Alberto Ruiz’in kayınpederi tarafından yapılıyor ve onu saatlerce yavaşça kızartıyor.
Ruizes, diğer satıcılar gibi, Küba kırsalından geliyor; Ürün yetiştirmeye, bakım yapmaya ve satmaya aşinadırlar. Diğer sokak satıcıları evlerinde tamales gibi yemekler hazırlar ve arabalarının yanındaki çim sandalyelerde otururken rutubetten terleyerek sokakta satarlar.
Bu seyyar satıcılardan birçoğunun ruhsatı yok. Bir Küba-Amerikan mahallesi olan Hialeah’ta sokak satıcıları, şişelenmiş su, çiçekler ve bütün meyve gibi ürünleri satmak için yıllık 50 dolarlık bir lisans alabilirler. Hialeah Belediye Meclisi üyesi Jesus Tundidor, halk sağlığı nedenleriyle pişmiş yemek veya dilimlenmiş meyve satmalarına izin verilmediğini söyledi. (Çocukken babasının ona bir sokak satıcısından tatlılar aldığını hatırlıyor.)
Arabalarından satış yapanların sayısı bilinmemekle birlikte, Bay Tundidor, bu sokak satışlarını düzenleyen bir kanunun uzun süredir yürürlükte olduğu Hialeah’ta son beş yılda azaldığını söyledi. Yasa, satıcıları tespit ettiklerinde veya bir şikayet aldıklarında yanıt veren polis ve şehir müfettişleri tarafından uygulanır. Satıcılar 250$’a varan para cezalarıyla karşı karşıya kalabilir, ancak çoğu zaman bir uyarı alırlar.
Bay Tundidor, satıcılara sempati duyuyor çünkü ailesi “geçimini sağlamak için ne gerekiyorsa yapmak zorunda kaldı”. Birçoğunun, hükümet belgelerini beklerken hızlı para kazanmaya çalışan yeni göçmenler olduğunu söyledi. Ancak sokaklarda ne tür malların satılacağını düzenlemek için gerekli olduğunu söylediği düzenlemeyi destekledi. “Artık Vahşi Batı değil” dedi.
Ruizes’in bir mağaza açtığı otoparkın karşısında, 52 yaşındaki Juan Carlos Moreno Peña, ucuz giysiler satan bir deponun önünde kamp kurdu. Açık sandığının önündeki katlanır bir masadan, adaya götürmek için kıyafet satın alan Kübalılara mortadella ve chorizo ile birlikte yavaş kavrulmuş domuz filetosu ve jambon sattı. Bay Moreno Peña yaklaşık sekiz aydır salıdan pazara kadar burada satış yapıyor.
“Ne yapmalıyım? Çalışmak zorundayım,” dedi ve polisin dükkanını kapatabileceği korkusuyla ürünleri için ne kadar ücret aldığını söylemeyi reddetti. Kendi dükkanına sahip olmayı çok istiyor. “Her Kübalı’nın rüyası başarılı olmak ve düzgün bir iş yapmaktır” dedi.
Bu satıcıların çoğu tek başına çalışıyor, ancak Sabor de Mi Cuba gibi diğerleri, ilçe genelinde müşterilere yıl boyunca tamales teslim eden bir araba filosuna sahip. Ayrıca otoparklarda veya berber dükkânları ve alışveriş merkezlerindeki manikür salonları gibi onları kabul eden mağazalarda da satış yaparlar. 43 yaşındaki sahibi Yaimil Castillo, Küba’da tamales yapmayı büyükanne ve büyükbabasından ve annesinden öğrendi. Mısırı öğütür ve pişirmeden önce sazón ile tatlandırır.
Daha önce başka bir tamale dükkanı olan Los Mejores Tamales y Más’ta, pandemi dükkanı kapatana kadar yöneticiydi. “Kendi tamalelerimi satmak zorunda kalsaydım, yapardım” dedi.
55 yaşındaki Damaris Amador için, bagajından mandalina, limon, mango, ıhlamur ve papaya gibi meyveleri satmak, ailesiyle birlikte olması için ona daha fazla esneklik kazandırdı. Miami’deki bir Walmart’ın otoparkında geçireceği bir gün ona yaklaşık 200 dolar kazandırabilir.
On yıl önce, evinin yakınındaki bir kilisede tanesi 50 sente avokado satan bir satıcı görünce başladı. Hepsini aldı, valizine koydu ve daha yüksek bir fiyata sattı.
“Kendin için çalışıyorsun, patronun yok, belirli saatlerin yok” dedi. “Ama iş bir fedakarlıktır. İstersen yapabilirsin. Ben bunun için yaşıyorum.”