Kendi yemeklerinde ana malzeme olarak fasulyeyi kullanmayı seviyor: dolgun nohut veya gandüller (güvercin bezelye), erozyonu yavaşlatan ve kuraklık zamanlarında kolayca yetişen dayanıklı bir yerel mahsul – yememiz gereken bir şey çünkü gezegen için iyi. Kennedy gülerek “Bilgili olmamaya çalışıyorum” demesine rağmen çok da lezzetli. Daha da fazla lezzet için servis yapmadan önce doldurulmuş İspanyol zeytinlerini ekliyor. Fasulyeler doldurulabilecek kadar etli, ancak bir cipsle çıkarılabilecek kadar küçük veya Kennedy’nin tercih ettiği gibi, narin, kağıt inceliğinde çıtır muz şeridi üzerine neredeyse şefkatle (“havyar gibi” diyor) kaşıkla dökülüyor. tava.
Hepçiller genellikle vejetaryenleri korkutucu müjdeciler olarak tasvir eder.Yirmili yaşlarımda et yemeyi bir süreliğine bıraktığımda bunun hakkında konuşmadım; Mümkün olduğunca az sorun yaratmaya çalışarak elimde ne varsa sessizce yedim. Ancak utanmaz bir biftek aşığı olan bir arkadaşım bana vejetaryenliğin ne kadar keyifsiz olduğunu defalarca anlatmakta ısrar etti. Sonunda bıkkınlıkla şöyle dedim: “Neden benimle tartışıyorsun? Seni değişmeye ikna etmeye çalışmıyorum.” O da şöyle dedi: “Eğer buna gerçekten inansaydın, değiştirirdin.”
Kennedy din propagandası yapan biri değil. Onlar için kanıt masada. “Mevcut olan her şeyden yemek yapabilirim” diyor. Vegan bir fırıncı olarak, öğütülmüş keten tohumlarından yumurtalar yarattığı başlangıçlarını hatırlıyor. “Yiyeceklerin nerede ve ne olduğu konusunda farklı düşünmemi sağladı. Uzaklara bakmanıza gerek yok.” Yani öğle yemeği, bir tavada sotelenmiş portobello mantarlarının kalan saplarından veya bir muz çiçeğinin mor konisine gizlenmiş minik sarı çiçekçiklerden yapılan böreklerden oluşabilir. daha önce var olduğunu bile biliyoruz.
Kennedy kitabında “Bu benim hayattaki amacım haline geldi” diye yazıyor. “İnsanlara etsiz bir hayat göstermek yine de güzel bir hayat.” Aslında bu, “etsiz” bir hayat değil, daha fazlasına sahip bir hayat, bolluk dolu bir hayat.
Hepçiller genellikle vejetaryenleri korkutucu müjdeciler olarak tasvir eder.Yirmili yaşlarımda et yemeyi bir süreliğine bıraktığımda bunun hakkında konuşmadım; Mümkün olduğunca az sorun yaratmaya çalışarak elimde ne varsa sessizce yedim. Ancak utanmaz bir biftek aşığı olan bir arkadaşım bana vejetaryenliğin ne kadar keyifsiz olduğunu defalarca anlatmakta ısrar etti. Sonunda bıkkınlıkla şöyle dedim: “Neden benimle tartışıyorsun? Seni değişmeye ikna etmeye çalışmıyorum.” O da şöyle dedi: “Eğer buna gerçekten inansaydın, değiştirirdin.”
Kennedy din propagandası yapan biri değil. Onlar için kanıt masada. “Mevcut olan her şeyden yemek yapabilirim” diyor. Vegan bir fırıncı olarak, öğütülmüş keten tohumlarından yumurtalar yarattığı başlangıçlarını hatırlıyor. “Yiyeceklerin nerede ve ne olduğu konusunda farklı düşünmemi sağladı. Uzaklara bakmanıza gerek yok.” Yani öğle yemeği, bir tavada sotelenmiş portobello mantarlarının kalan saplarından veya bir muz çiçeğinin mor konisine gizlenmiş minik sarı çiçekçiklerden yapılan böreklerden oluşabilir. daha önce var olduğunu bile biliyoruz.
Kennedy kitabında “Bu benim hayattaki amacım haline geldi” diye yazıyor. “İnsanlara etsiz bir hayat göstermek yine de güzel bir hayat.” Aslında bu, “etsiz” bir hayat değil, daha fazlasına sahip bir hayat, bolluk dolu bir hayat.