Yani iki ya da belki üç merkez sol partimiz olacak, ama korkarım ki hiç kimse “üçüncü toplum”dan olan 9 milyon yeni yoksulla gerçekten konuşmayacak. sadece 24 saat 12 Şubat Pazar günü) haklar ve korumalar olmaksızın: “siyasetten nefret eden” seçmenlerden oluşan sonsuz bir kitle, kalıcı güvencesizlik içindeki gençler, Güney’in işsizleri, öfkeden şişmiş büyükşehir banliyöleri; bunların hepsi hınçtan Cinquestelle’e yapışıyor ve Demokrat Parti’de bölünme gerçekleştiği için şimdi bunu daha da fazla yapmaya devam edecekler: onları sorgulamayan bir siyasi sınıfın boşanması.
Renzi’ye ve onun yeni DC’sine (4 Aralık’taki tokatın tanık olduğu gibi) inanmayan milyonlarca modern proleter var çünkü onlar, liderin kendilerinden çok Marchionne’larla konuştuğunu, ancak D’Alema’ların ve aslında fabrikalardan çok görüşmelerde olan Bersani.
Ama artık -her günün yorucu pratiğinde- milyonlarca ve milyonlarca erkek ve kadının acısını kavrayamayan bir sol parti ne için? İşçilere daha iyi bir yaşam vaat etmeyen bir sendikanın ne anlamı var? PCI bölündüğünde bu büyük bir trajediydi, işçiler bir dünyanın sona erdiğini hissettiler, gözyaşı ve kan vardı, aylarca tartıştılar, bugün siyaset aciz kaldı ve merkez sol parti kalan zaferlerini tarihi merkezlerde kutluyor.
Son haftalarda yaptığım en ilginç toplantı, diğerleri gibi Renzizm’e modern reformizmin bir vektörü olarak inanan, ancak şimdi bir apartmanın sekizinci katındaki balkonundan manzarayı acı bir şekilde izleyen filozof-senatör Mario Tronti ile oldu. Laurentino 38’in sonundaki bina. “776 numaralı otobüse her gün biniyorum, artık hiçbir şey söylemediğimiz insanlarla dolu.” Bu kayıp dünyayla nasıl bağlantı kuracağını bilen, iyimserlikle hep birlikte gitmeye değer bir yol gösteren, gerçekten popüler bir lider yok olabilir mi? Kalkınan liderler ise bloglar başlatır. On yıllık Cinquestelle hükümeti bizi bekliyor.
Kategorilenmemiş | 44 Yorum »
Renzi’ye ve onun yeni DC’sine (4 Aralık’taki tokatın tanık olduğu gibi) inanmayan milyonlarca modern proleter var çünkü onlar, liderin kendilerinden çok Marchionne’larla konuştuğunu, ancak D’Alema’ların ve aslında fabrikalardan çok görüşmelerde olan Bersani.
Ama artık -her günün yorucu pratiğinde- milyonlarca ve milyonlarca erkek ve kadının acısını kavrayamayan bir sol parti ne için? İşçilere daha iyi bir yaşam vaat etmeyen bir sendikanın ne anlamı var? PCI bölündüğünde bu büyük bir trajediydi, işçiler bir dünyanın sona erdiğini hissettiler, gözyaşı ve kan vardı, aylarca tartıştılar, bugün siyaset aciz kaldı ve merkez sol parti kalan zaferlerini tarihi merkezlerde kutluyor.
Son haftalarda yaptığım en ilginç toplantı, diğerleri gibi Renzizm’e modern reformizmin bir vektörü olarak inanan, ancak şimdi bir apartmanın sekizinci katındaki balkonundan manzarayı acı bir şekilde izleyen filozof-senatör Mario Tronti ile oldu. Laurentino 38’in sonundaki bina. “776 numaralı otobüse her gün biniyorum, artık hiçbir şey söylemediğimiz insanlarla dolu.” Bu kayıp dünyayla nasıl bağlantı kuracağını bilen, iyimserlikle hep birlikte gitmeye değer bir yol gösteren, gerçekten popüler bir lider yok olabilir mi? Kalkınan liderler ise bloglar başlatır. On yıllık Cinquestelle hükümeti bizi bekliyor.
Kategorilenmemiş | 44 Yorum »